Ιστορία της ραπτομηχανής

Επί του παρόντος, πολλές δραστηριότητες δεν μπορούν να φανταστούν χωρίς τη χρήση ραπτομηχανών - τόσο ως στοιχείο ενός τεράστιου εξοπλισμού παραγωγής όσο και ως μικρές συσκευές για οικιακή χρήση. Αλλά έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο παλιός είναι αυτός ο μηχανισμός και ποιες αλλαγές επήλθαν πριν φτάσει στον σύγχρονο καταναλωτή σε μια γνωστή μορφή;

Ιστορία της ραπτομηχανής

Χρονολογείται από την εποχή των σπηλαίων, όταν δημιουργήθηκε αρχικά μια οστέινη βελόνα, περισσότερο σαν ένα τράβηγμα και χρησιμοποιείται για να τρυπήσει τρύπες στο δέρμα μέσα στο οποίο το νήμα κοχλιώνεται. Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε γάντζος για την τελευταία ενέργεια. Και μερικούς αιώνες αργότερα, οι άνθρωποι έμαθαν να κάνουν ένα μάτι στη βελόνα, η οποία βρισκόταν στη βάση (κοιτάζοντας μπροστά, οι πρώτες βελόνες με ένα μάτι κοντά στην άκρη εφευρέθηκαν το 1814 από τον Joseph Madersperger στην Αυστρία και αργότερα πατενταρισμένες από τον Isaac Singer).

Ποιος δημιούργησε την πρώτη ραπτομηχανή

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, ο πρώτος συγγραφέας του έργου ραπτομηχανών, το όνομα του οποίου επέζησε μέχρι σήμερα, ήταν ο περίφημος Λεονάρντο Ντα Βίντσι τον 15ο αιώνα. Δυστυχώς, όμως, παρέμεινε σε χαρτί και δεν ενσωματώθηκε στη ζωή.

Και πάλι επέστρεψε στην εφεύρεση αυτή μόνο το 1755, στη Γερμανία, ο ένοχος της εφεύρεσης έγινε Karl Weisenthal, η οποία κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μια συσκευή που αντιγράφει τη μέθοδο της χειροκίνητης βελονιάς. 35 χρόνια αργότερα στην Αγγλία Ο Thomas Saint εφευρέθηκε μια μηχανή κατασκευής παπουτσιών. Στη συνέχεια, στη Γαλλία, ο Barthelemy Timonier ήρθε με την έκδοση του μηχανισμού και ήταν ο πρώτος που ίδρυσε ένα αυτοματοποιημένο εργοστάσιο ραψίματος. Αλλά τίποτε από αυτά δεν τέθηκε σε χρήση και το εργοστάσιο του Βαρθολομαίου καίγεται από τους ράφτες από το φόβο του ανταγωνισμού.

Και μόνο μετά από άλλα 55 χρόνια, ήδη στον XIX αιώνα ο Αμερικανός εφευρέτης Η Ellias Howe έχει αναπτύξει ένα μοντέλο μηχανής που είναι πραγματικά κατάλληλο για ράψιμο ρούχων ποιότητας, η οποία, ωστόσο, ήταν πολύ μακριά από τις σύγχρονες εκδόσεις. Άφησε να κάνει περίπου τριακόσια ράμματα ανά λεπτό.

Πότε δημιουργήθηκε η πρώτη ραπτομηχανή

Η ιστορία της εμφάνισής της συμβαίνει πολύ πριν από τον Leonardo Da Vinci, στον 14ο αιώνα, στην Ολλανδία. Ωστόσο, το όνομα του δημιουργού του δεν διατηρήθηκε σε ιστορικά έγγραφα.

Τι μοιάζει με την πρώτη ραπτομηχανή;

Ήταν ένας μηχανισμός τροχών για χτυπήματα μεγάλων καμβάδων, ήταν τεράστιο σε μέγεθος και κατέλαβε σημαντικό χώρο. Αυτές οι ραπτομηχανές μπορούν να παρατηρηθούν σε εργαστήρια κατασκευής πανιών. Στην εποχή μας, ούτε η εικόνα ούτε η περιγραφή τέτοιων μονάδων έχουν καταρρεύσει, ωστόσο, έχουν διατηρηθεί αργότερα μοντέλα.

Αυτή ήταν η συσκευή του Thomas Sent.

Και αυτός είναι ο Barthelemy Timonier και η εφεύρεσή του.

Και τελικά, μοιάζει με την πρώτη ραπτομηχανή που χρησιμοποιεί την αρχή του ραβδωτού βελονιού που δημιουργήθηκε από τον Elias Howe.

Η αρχή της λειτουργίας των πρώτων ραπτομηχανών

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το έργο του Karl Weisenthal αντιγράφει το σχηματισμό μιας βελονιάς με το χέρι. Το μηχάνημα του Thomas Sent χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να δημιουργήσει μπότες και είχε μια χειροκίνητη κίνηση, δηλαδή, για να τον θέσει σε κίνηση, ήταν απαραίτητο να στρίψει ένα ειδικό τροχό. Η συσκευή, που δημιουργήθηκε από τον Barthelemy Timonier, ενήργησε με βάση την αρχή της μονής αλυσίδας.

Ραπτομηχανή: ιστορία της ανάπτυξης

Η εφεύρεση του Ellias Howe περιείχε ένα λεωφορείο που λειτουργούσε με την ίδια αρχή όπως σε αργαλειούς. Το ύφασμα διατρήθηκε στις προεξοχές του μεταφορέα και κινήθηκε μηχανικά και η βελόνα κινήθηκε κατά την κάθετη κατεύθυνση. Ένα τέτοιο μηχάνημα αντικατέστησε το έργο πέντε ραπτών. Το κύριο μειονέκτημα μιας τέτοιας συσκευής ήταν ότι συχνά απέτυχε, γι 'αυτό χρειάστηκε σημαντική βελτίωση, την οποία έκαναν και άλλοι εφευρέτες.

Στα μέσα του XIX αιώνα, αποδείχθηκε ότι έγινε από τον Isaac Singer.. Δημιούργησε ένα μοντέλο ποδιών, ελευθερώνοντας τα χέρια των ραπτών, τα οποία τους επέτρεψαν να μεταφέρουν το ύφασμα σε όλες τις απαραίτητες κατευθύνσεις και, ως εκ τούτου, να παράγουν όχι μόνο ευθείες ραφές. Το ύφασμα στερεώθηκε με ένα ειδικό πόδι και στη συνέχεια κινήθηκε χρησιμοποιώντας ένα γρανάζι. Με τη βοήθεια τέτοιων μηχανών, οι ραμμένες ράβδους κατάφεραν να δημιουργήσουν πολύ μεγαλύτερες ραφές από ό, τι σε προηγούμενες εκδόσεις.

Το όνομα του Singer ακούγεται από σχεδόν όλους όσους έχουν εργαστεί ποτέ σε ραπτομηχανές. Οι συσκευές που δημιούργησε είναι τόσο αξιόπιστες και ανθεκτικές ώστε εξακολουθούν να λειτουργούν μετά από περισσότερα από 150 χρόνια!

ΒΟΗΘΕΙΑ. Πριν από τους Howe και Singer, το πρωτότυπο των ραπτομηχανών τους με το άνω και κάτω σπείρωμα εφευρέθηκε στην Αμερική από τον Walter Hunt, ο οποίος δεν το κατοχύρωσε, ανησυχώντας για το γεγονός ότι ένας τεράστιος αριθμός ραπτών θα έμεινε χωρίς δουλειά.

Ο Isaac Singer ξεκίνησε την καριέρα του ως μηχανικός σε ένα εργαστήριο επισκευής εξοπλισμού ραπτικής. Η ώθηση για το έργο βελτίωσης των μηχανών Howe ήταν ότι συχνά έπεφταν στα χέρια του Singer σε μια σπασμένη κατάσταση, γι 'αυτό στοιχηματίζει με τον ιδιοκτήτη του εργαστηρίου ότι θα μπορούσε να εφεύρει μια πολύ πιο ανθεκτική συσκευή με μεγάλη διάρκεια ζωής. Δημιούργησε τη διάσημη "μηχανή Singer" του σε μόλις 11 ημέρες. Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων, είχε εναλλάξιμους μηχανισμούς, οι οποίοι επέτρεψαν την ανεξάρτητη αγορά των απαραίτητων ανταλλακτικών και την επιτάχυνση των επισκευών.

Δεδομένου ότι ήταν πολύ πιο κερδοφόρο για τις βιομηχανικές επιχειρήσεις να διατηρούν ένα προσωπικό χαμηλής αμοιβής, παρά να αποκτούν τον ακριβό εξοπλισμό της Singer την εποχή εκείνη, εκδόθηκαν πιο συμπαγείς εκδόσεις για οικιακή χρήσηπου θα μπορούσαν να αγοραστούν σε δόσεις. Χάρη σε αυτό, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων μπορούσε να αντέξει οικονομικά να τα αγοράσει, γεγονός που εξασφάλισε τη δημοτικότητα του δημιουργού.

Ωστόσο, η πρόοδος προχώρησε και μετά από αρκετές δεκαετίες οι ηλεκτρικές ραπτομηχανές εμφανίστηκανπου οδηγείται από ένα μικρό κινητήρα και με ένα τυποποιημένο σύνολο χαρακτηριστικών. Εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται, ακόμη και στην καθημερινή ζωή, επειδή είναι απλές και εύχρηστες.

Επί του παρόντος, τα τελευταία μοντέλα ραπτομηχανών διαθέτουν ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μικροεπεξεργαστή. Μπορούν να προγραμματιστούν για να δημιουργήσουν γραμμές και πρότυπα με την υψηλότερη πολυπλοκότητα. Η συμμετοχή του ανθρώπου στο ράψιμο περιορίζεται τώρα μόνο με τον καθορισμό των απαραίτητων παραμέτρων, το μηχάνημα κάνει το υπόλοιπο.

Έτσι, η ιστορία των ραπτομηχανών έχει προχωρήσει πολύ καιρό και μπορούμε μόνο να μαντέψουμε τι μεταμορφώσεις θα συμβεί σε αυτό στο μέλλον.